Laelia jongheana

Rchb. f. 1872
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Copyright Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Laelia jongheana

Synonim: Bletia jongheana Rchb. f. 1857

Występowanie:

Brazylia. Ten bardzo rzadki gatunek spotyka się na wschodnich zboczach Pico do Itambé w środkowej części Minas Gerais na wysokościach 1300-1600 m. Rośliny występują na drzewach rosnących na dnie parowów o stromych ścianach. Nawet w porze suchej w tych parowach jest przynajmniej trochę sączącej się wody.  

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 37°C i 3°C.
Średnia wilgotność waha się od 70% zimą do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 18 mm w styczniu do 348 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 19,4/10,0°C w styczniu do 25,1/16,2°C w lecie.
Okres kwitnienia: Od stycznia do kwietnia z maksimum w marcu, ale czasem może kwitnąć przy końcu lata.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W naturze rośliny te kwitną od późnej zimy do początku wiosny. Laelia jongheana bardzo rzadko występuje w naturalnym siedlisku. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Średniej wielkości epifit o sympodialnym typie wzrostu osiągający 10-17, rzadziej 25 cm wysokości. 

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają długość 3,0-5,5 cm i szerokość ok. 1,5 cm. Lekko spłaszczone pseudobulwy są gładkie w młodości, ale z wiekiem marszczą się. Przyrosty wyrastają na grubym kłączu w odległości ok. 1 cm od siebie. 

Liście:

Liście mają długość 8-12 cm i szerokość 3 cm. Każdy przyrost ma jeden wyprostowany, bardzo gruby, sztywny, skórzasty liść z dość ostrym wierzchołkiem. Podłużny kanał wzdłuż środkowego nerwu daje w przekroju liścia kształt płytkiej litery V. 

Kwiatostan:

Kwiatostan ma zwykle ok. 4 cm długości, rzadziej do 14 cm. Krótki, wyprostowany pęd kwiatowy wyrasta z wierzchołka najmłodszej dojrzałej pseudobulwy. 

Kwiaty:

1-2. Bardzo trwałe kwiaty mają 10-16 cm średnicy i są duże w stosunku do wielkości całej rośliny. Wielu hodowców uważa te kwiaty za najbardziej efektowne wśród gatunków Laelia. Płatki obu okółków są szeroko rozpostarte, o wyraźnej teksturze i rozkładają się prawie płasko. Kolor zmienia się od średnio do ciemnoróżowego lub różowo-purpurowego. Płatki okółka zewnętrznego zwężają się to ostrych zakończeń, a płatki okółka wewnętrznego, prawie dwa razy szersze niż płatki okółka zewnętrznego, mają prawie rombowy kształt i pofalowane brzegi w pobliżu wierzchołków. Warżka ma prawie 5,5 cm długości i jest skierowana w dół. Zwykle jest blado liliowa na zewnątrz, a złoto-pomarańczowa wewnątrz. Bardzo duże działki boczne zawijają się do góry i do wewnątrz i stykają się powyżej prętosłupa, tworząc długą rurkę obejmującą prętosłup. Siedem pofalowanych grzbietów rozciąga się od gardzieli prawie do wierzchołka bardzo falbaniastej działki środkowej.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 23-25°C, nocą 15-16°C, z amplitudą dobową 8-10°C. 

Światło:

30000-45000 luksów. Światło powinno być nieco przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie południowego słońca. Światło powinno być utrzymywane na możliwie wysokim poziomie, byle tylko nie doprowadzić do oparzeń liści. Rośliny potrzebują stałego, silnego ruchu powietrza, zwłaszcza te rosnące przy wysokim poziomie światła. 

Podlewanie:

Od wiosny do jesieni opady są umiarkowane do obfitych, ale ich ilość zmniejsza się pod koniec jesieni i pozostaje niewielka przez okres zimowej pory suchej trwającej 2-3-miesiące. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć. 

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor może być stosowany późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Małe doniczki lub koszyczki mogą być wypełnione bardzo grubym, luźnym, szybko wysychającym podłożem umożliwiającym korzeniom szybkie wyschnięcie po podlaniu. Najlepsze są doniczki wystarczające na pomieszczenie przyrostów przez okres 1-2 lat. Podłoże w większych doniczkach za długo utrzymuje wilgoć wokół korzeni po podlaniu, co może doprowadzić do ich gnicia. Większość hodowców zaleca korę o średniej lub dużej gradacji, do której można domieszać perlit i średnie lub duże kawałki węgla drzewnego. Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej, jeśli tylko zapewni się wysoką wilgotność, a w okresie lata będą nawadniane co najmniej raz dziennie. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane tylko wtedy, gdy rozpoczyna się wzrost nowych korzeni. 

Wilgotność powietrza:

Około 80% przez większość roku, zimą i wczesną wiosną spadająca do około 70-75%. 

Okres spoczynku:

Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 19-22°C, a nocy 10-11°C, z amplitudą dobową 9-11°C. Zimą opady deszczu w siedliskach naturalnych są niskie, ale dodatkowej wilgoci dostarcza obfita poranna rosa. Pomimo iż zimą uprawiane rośliny mają mniejsze wymagania dotyczące ilości wody, to podłoże nie powinno całkowicie wysychać. W większości przypadków odpowiednią wilgotność powietrza zapewnią poranne zamgławiania od czasu do czasu, pomiędzy niezbyt częstymi podlewaniami. Podlewanie można nieco zwiększyć, jeśli liście lub pseudobulwy wykazują nadmierne marszczenie się. Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do wiosny, gdy znów wznawia się podlewanie.